Kanker… wanneer stopt het?
Verkleumd kwam ik vanochtend na āt lopen thuis en doorweekt tot op āt bot. Het voelde alsof mn hele lichaam bevroren was. Na een welverdiende hete douche plofte ik vol goede moed achter de pc om de wereld ff te verslaan met mijn enorme dosis energie wat ik heb opgedaan tijdens het lopen en de warme douche.
Maar toen kwam dat ene telefoontje van mijn nicht. Ze vertelde me dat haar moeder kanker heeft en nu een zwaar traject moet doorstaan. Aan de ene kant word ik moedeloos van soortgelijke berichten. Aan de andere kant geeft het mij ook hoop, want ik weet dat de zorg in Nederland uitstekend is. Zeker toen ze mij vertelde dat door de medicatie en behandelingen het rooskleurig uit ziet voor haar.
Helaas is dat in Suriname vaak anders. Veel mensen daar hebben geen toegang tot goede medicijnen of de juiste hulpmiddelen. Met dat in mijn achterhoofd krijg ik nog meer kracht om door te zetten met mijn uitdaging om volgend jaar 1030 kilometer te lopen. Het klinkt misschien gek, maar dit “inspirerende telefoontje” sterkt mij juist in mijn missie, als je snapt wat ik bedoel.
Help mee en ondersteun in 2025 de actie: “Loop voor Hoop! Op weg naar een kankervrij Suriname.