Door Marvin Hokstam
Vandaag sloten wij de eerste fase af van het project “Nieuwkomers op weg”, waarmee wij de afgelopen maanden voor een stel “vluchtelingen” informeel lessen hebben verzorgd in Nederlands, Engels en ICT. Mensen die maar net in Nederland wonen, waren blij, zagen licht in de tunnel, plukten de vruchten van een paar dingen waarvan enkele meer dan drie jaar geleden, zonder bijbedoelingen vanuit de diepste warmtes van mijn hart, in beweging kwamen.
Long read warning.
Tijdens een conferentie in Ierland over “AntiRacisme in het volwassenonderwijs”, kwamen wij te weten over een groep mensen die moesten vluchten uit hun landen van herkomst.
Toevallig waren wij ook net in contact gebracht met de organisatie All Star Talents wel iets wilde adopteren dat wij wilden doen en dat we konden faciliteren binnen het Weekend College.
Vanaf eind mei hadden we iedere vrijdag en zaterdag een groep mannen over de vloer. Mannen die met hun vege lijven moesten vluchten uit landen waar oorlog woedt, maar voor wie Nederland niet de rode loper uitrolde zoals het voor anderen wel doet. Ze mogen niet werken, niet formeel studeren, maar de motivatie om toch nog informeel wat te leren voordat ze dat formeel wel mogen, spatte eraf.
Ik moet misschien opnieuw onderaan de ladder beginnen, maar dan wel met een kleine voorsprong,” zei de 51-jarige Mohammed die thuis het edele beroep van kadie قاضي (rechter) beoefende.
Hij was er iedere week. Met hem een engineer, een verpleger en andere leergierige mannen met allerlei capaciteiten en potentie die gewoon verloren gaan omdat oorlogminnende mensen hen op vlucht joegen naar landen waar ze als plagen worden behandeld.
Enkelen haakten gaandeweg af, maar veel ploegden door.
Vereerd, trots en gezegend dat wij met hen mochten werken! Vandaag bij de uitreiking van certificaten voor deelname was het mooi om te mogen vertellen over hoe trots wij zijn. Dat wij hen snappen, omdat ik als nakomelingen van totslaafgemaakten, als in het koninkrijk der Nederlanden geboren migrant in Nederland, marginalisatie ook wel snap.
En ik dacht aan hoe ik in staat was deze zegening te oogsten.
Ik dacht aan de vreemde aan wie ik een paar jaar geleden om persoonlijke aandacht gaf toen hij die aandacht nodig had; hij en ik raakten gaandeweg bevriend. We gingen door met onze levens, maar hij kwam terug met het contact met de organisatie die het project wel wilde adopteren.
Ik dacht aan 22-jarige Syrische MBO student Dani die ik een jaar of wat geleden een slinger moest geven naar het ziekenhuis toen zijn hartsvriend Mohammed plotseling heel ziek werd. Ik zette hen af, zag erop toe dat ze hulp kregen en vergat het want ik geef wel vaker een student een slinger naar het ziekenhuis. En toen kwamen ze me afgelopen eind mei dankbaar groeten in mijn kantoor … net toen ik op zoek was naar een ICT-coach die Syrisch Arabisch spreekt. En enthousiast dat ze waren om bij te dragen aan scholing van medevluchtelingen! “Dat ik dit heb mogen doen heb ik al toegevoegd aan mijn CV,” vertrouwde Dani me vandaag toe.
De zachte, intelligente doorzetter Abdul die vastloopt tussen het kastje en de muur van het systeem, maar die zich als eerste opgaf in dit project. Ik vergat vandaag om zijn certificaat te tekenen, maar hij kwam me ervoor achterna. “Dit gaat op mijn LinkedIn pagina!” zei hij vastbesloten.
En ik dacht zie je: wanneer je doet, doe je niet alleen voor jezelf. Blijf doen.
Als je nog even inge-tuned blijft, hoor je over enkele weken meer over wat we nog meer doen met Het Broos Instituut. Een paar geweldige ontwikkelingen zijn aan het ontluiken.
Stilte betekent niet stilstand.